سنجش تطبیقی ظرفیت مشارکت پذیری ساکنان دربافت های جدید و قدیم شهری با استفاده از مدل AHP (نمونه موردی: محله حسینیه «قدیم» و کوی قائم «بافت جدید» شهر زنجان)

امروزه به­دنبال نارسایی و انتقادات وارده به روند برنامه­ریزی شهری قبل از دهه 1950 (چون طرح­های شـهری کالبد محور) شاهد ورود و کاربست مـفهوم مشارکت و برنامه­ریـزی مشارکتی در ادبـیات برنامه­ریـزی، ابتدا در کـشورهای توسـعه­یافته و سپس نشر و نمو آن در کـشورهای در حال توسـعه می­باشیم. آگاهی از ظرفیت مشارکت­پذیری ساکنان بافت­های مختلف شهری برای تحقق برنامه­ها و رسیدن به اهداف برنامه­ریزی امری ضروری است. از این رو شناخت ابعاد مختلف مشارکت و سنجش آن در محلات شهری منجر به درک درست تفاوت­های موجود عناصر سیستم شهری (محلات شهری) شده و فرایند برنامه­ریزی شهری را متناسب با تفاوت­های موجود، نظام داده و عملیاتی می­کند. این پژوهش با استفاده از روش تحقیق کمی، در چارچوب مدل تحلیل سلسله­مراتبی (AHP) و تحلیل همبستگی سعی نموده است به مقایسه تطبیقی ظرفیت مشارکت مردم در بافت­های فرسوده و جدید شهری با نمونه موردی محله حسینیه (بافت قدیم ) وکوی قائم (بافت جدید) شهر زنجان بپردازد. نتایج به­دست آمده نشان می­دهد که با وجود مشکلات عدیده در بافت­های فرسوده ظرفیت مشارکت­پذیری ساکنان آن در ارتقا محیط محل بالاتر از بافت­های جدید است.